Milczenie, samotność, muzyka na wodzie, uroczy plener i związek kobiety z mężczyzną, którzy się raz nienawidzą, oszukują, lecz żyć bez siebie nie mogą. Bo realcja ta jest wszystkim, co mają. Bo jest to sposób na ucieczkę przez światem, który codzinnie swymi mackami stara się interferować w ten układ.
W zasadzie bardzo podobne do 2 poprzednich filmów Kima. Poza szokującym zakończeniem( bo może nie zrobi ono wrażenia na plemiennej społeczności w Afryce, lecz w naszym kręgu kulturowym, a myślę, że i w koreańskim, jestciężki do zaakceptowania). I bynajmniej nie chodzi o to, że staruszek dostał, czego chciał- chodzi tu o formę prezentacji wizualnej. Ale szczerze mówiąc- po tym, co można byłozobaczyć w "Samarytance", "Wyspie", czy "Bad guy"- to jakoś wydaje mi się to nie odbiegać od całokształtu kinematografii Kima.
Jednakże wyrazistość uczuć i emocji dwóch głównych bohaterów jest jak zwykle na bardzo dobym poziomie. W jego filmach skupiamy sięprzede wszystkim na grze ciała, ekspresji poprzez impresję natury przyodzianej w nastrojową muzykę. Ta opowieść różni się też od innych pozytywnym zakończeniem. Mimo istotnej wpadki na koniec, obejrzałem "Łuk" ze zrelaksowanym zaiteresowaniem.